حسین تک زارع- این در حالی است که آموزش این شیوه ساخت پرتره(به شیوه واقع نمایی)هنوز در سطح آموزشگاه درست شکل نگرفته و روش درست وصحیح آن هم بسیار بسیار اندک است و در سطح دانشگاه هم هر دانشجو به سختی ممکن است یک پرتره در دوران دانشجویی بسازد،اما جامعه با حضور رسانه های دیجیتال و افکار عمومی با حساسیت آثار را دنبال می کند و مطالبه گر کیفی آثار نیز هست.در حالی که کشور ما از حیث مجسمه فقیر است و هر هنرمند مجسمه ساز باید با آزمون و خطا و تلاش شخص خود مجسمه سازی را تجربه کند وتازه پس از یافتن زبان شخصی تر و (ترکیب بندی و بافت و...)بیان احساس در هر پرتره،همه آنها را در مقابل کار فرما کنار بگذارد وشبیه یک اپراتور به ساخت کارهایی تن به پرداخت های مضاعف دهد و در نهایت پرتره های یکنواخت و تقریبا یکدست را ناگزیر تولید کند. این جدای از مداخلات غیر کارشناسانه ای است که در روند ساخت-پرتره- هم به مصیبت اثر اضافه می کند و در نهایت مطالعه یا شهامت دربروز احساس و در نهایت تغییر در حالات کارهای پرتره را ایجاد کرده است که محصولش شده عکس های پرسنلی حجیم شده ای که از بسیاری جهات شباهت زیادی به هم دارند.
اما مجسمه سازانی که در روند کاری خود حاصل تجربه هایشان را اگر قرارشود به نمایش در گالری ها ببرندو از اقبال خوش هم برخوردار شوند و کارهایشان به فروش برسد در این وضعیت باید یا به ذائقه مشتری وبازار و گالری دار پیش برود ویا باید جدای از بازار و گالری به تجربه های جدیدش مرزهای جدیدی را تجربه نماید.حاصل این تجربه را هنرمند مجسمه ساز کجا باید به نمایش بگذارد؟! تجربه های جدیدش با ماده،فرم،محتوا و موضوعات نو در یک تجربه ای زیستی!
از آنجا که کارهای مجسمه نسبت به سایر مدیاهای هنر دیداری، در تولید زمانبر و در اجرا گران هستند، برگزاری نمایشگاه انفرادی در یک موضوع ویا محتوا یا فرمی مشترک سخت ودر برخی موارد محال است وشاید رویدادی همچون دوسالانه مجسمه سازی برای هنرمندان این شاخه هنرهای دیداری بسیار با اهمیت باشد.
اما سوالی که پیش می آید این است که آیا دوسالانه مجسمه توانسته در پرهیز از ساحت گالری-بازار و شهرداری-بازار به ترسیم درستی از جامعه مجسمه سازی و تحولات این حوزه را منعکس نماید؟بدیهی است این تحولات و دست آوردها در بازار هنر منطقه و شاید آسیا تاثیراتی بسزا دارد که با دیدن این رویدادها در طی چند دوره میتوان به مختصات هنر مجسمه سازی پی برد. اینکه این دوسالانه ها به خصوص دوسالانه اخیر تا چه حد توانسته به این مختصات دست یابد دارای اهمیت است.اهمیت از این بابت که جامعه جوان مجسمه سازی به این رویداد به عنوان مسیری برای مجسمه سازی موفق الگو برای خود باز می نماید.
اما رویداد حاضردر حالی شکل گرفت که دوسالانه هنر مفهومی برگزار نمی شود و احساس می شود قرار شده تا قسمتی زیاد از خلأو نبود دوسالانه هنر مفهومی را مجسمه سازی به دوش کشد.
مجسمه سازی ما که اکنون عمرش به سده نرسیده وجوان است و در همان اوان جوانی در جریان تحولات سیاسی اجتماعی به یکی دو دهه محاق رفته و در این بینال می بینیم با ساختارزدایی از بینال بنا به گفته سیاستگذاران مجسمه سازی تکاملی جهش یافت و خود را به مرزهای هنر معاصر نزدیک کرد.
اما آیا بهره گیری از شیوه های سیاستگذاری بینال ونیز که با مشارکت کیوریتورهاو گالری دارها برگزارمی شود، توانست در دوسالانه مجسمه سازی،خامه هنر مجسمه سازی مستقل کشور را به عرصه نمایش بگذارد؟!
بدیهی است می توان با داشتن اطلاعات آماری از مجسمه سازان پذیرفته شده سن،سال،سابقه،تحصیلات،...و نوع آثار حجم/مجسمه یا هنر مفهومی در بینال به رویکرد و برآیند جامعه مجسمه سازی پی بردکه این رویداد برآیند کدام نگاه و تفکر ویا جریان مجسمه سازی کشور بوده است؟!رسیدن به این پاسخ هر چه باشد نباید فراموش شود حاصل این رویداد بذری است که کاشته شده و در سالهای آینده،جوانان،دانشجویان و حوزه مجسمه و هنر معاصر به آن استناد می کنند.