به گزارش تجسمی آنلاین، هیچ‌کس به اندازه گوروئی چن (Guorui Chen) در مورد دانه‌های برنج مشکل‌پسند نیست. این معلم هنر ۳۳ ساله تنها روی دانه‌هایی با طول بیش از ۷ میلی متر دست می‌گذارد که باید سفید، شفاف، صاف و یکدست نیز باشند. او هر روز با یک الک دانه‌های سالم را از شکسته جدا کرده و سپس ساعت‌ها در زیر نور به بررسی شفافیت آنها می‌پردازد.
این همه سخت‌گیری برای آشپزی نیست. چن از این دانه‌های دست‌چین شده برای خلق آثار هنری استفاده می‌کند؛ او سه دانه برمی‌دارد، انتهای آنها را به گونه‌ای به هم می‌چسباند که یک مثلث تشکیل شود و سپس با وصل کردن صدها واحد از این مثلث‌ها، مجسمه‌های مختلفی به شکل اسب، گل نیلوفر، یا حتی معبد می‌سازد. دانه‌های برنج در دستان این هنرمند چینی به مجسمه‌های میان‌تهی زیبا تبدیل می‌شوند. این مجسمه‌ها آنقدر ظریف هستند که به نظر می‌رسد هر بند سازه مستعد شکستن است اما در واقع آنها به قدری محکمند که می‌توان آنها را بلند و جابه‌جا کرد.
در کشوری با بیش از یک میلیارد نفر جمعیت که تقریباً هر روز برنج می‌خورند، چن تنها کسی است که از رشته‌های برنج برای ساخت آثار هنری استفاده می‌کند. این نوع هنر سبکی سنتی است که برای دهه‌ها به فراموشی سپرده شده بود و به گفته چن امروز نظیر آن در هیچ جای دنیا پیدا نمی‌شود.
چن ۳۳ سال پیش در روستای کوچکی در سواحل جنوب شرقی چین متولد شد، روستایی که این هنر ۱۵۰ سال پیش در آن پا گرفت اما امروز دیگر اثری از آن دیده نمی‌شد. در سال ۲۰۱۵، یکی از بومیان این محله که حدود هشتاد سال سن داشت و دهه‌ها پیش به سنگاپور مهاجرت کرده بود، به روستا بازگشت و در گفت‌وگو با اهالی دهکده خاطراتی را از این هنر سنتی و این که در گذشته چگونه هر خانواده در مسابقه سالانه ساخت پیچیده‌ترین سازه‌های برنج شرکت می‌کرد، زنده کرد. این روایت‌ها باعث شد چن با تجربه سال‌ها آموزش هنری و مدرک کارشناسی در طراحی صنعتی به فکر احیای این هنر از دست رفته بیفتد.
این هنرمند استثنایی در اولین تلاش خود در فوریه سال ۲۰۱۶ یک گل نیلوفر دو بعدی خلق کرد که روی یک صفحه چسبانده شده بود. او در این فاصله بین ساکنان سالخورده دهکده افرادی را پیدا کرد که جلوه این هنر را از دوران کودکی خود به خاطر داشتند. آنطور که از توصیه‌های این اهالی برمی‌آمد، نوع برنج انتخابی چن اشتباه بود و همچنین ساختار اثر می‌توانست پیچیده‌تر باشد.
اواسط سال ۲۰۱۶ بود که بالاخره قلق کار دست این معلم جوان هنر آمد. وی تاکنون آثار متنوعی را در این سبک خلق کرده است، از یک لیوان ساده که تنها نصف روز کار می‌برد گرفته تا خروسی در اندازه واقعی که ساخت آن تقریباً یک ماه زمان نیاز دارد.
چن در توضیح سبک کارش می‌گوید:
من مانند یک چاپگر سه بعدی انسانی هستم که اشکال را در ذهنم تصور کرده و سپس سعی می‌کنم قطعات را کنار هم بگذارم.
استفاده از فناوری‌های جدید تغییراتی را در این نوع آثار ایجاد کرده است. در گذشته این نوع آثار تنها یک زمستان دوام می‌آوردند اما چن اکنون به لطف همکاری آزمایشگاه زیست‌شناسی یک دانشگاه محلی قادر است کارهای خود را در پوشش رزین اپوکسی برای همیشه حفظ کند.