تجسمی آنلاین: شروین کندری: «یک قصه‌طولانی» عنوان نمایشگاهی است‌که مخاطب را با دنیایی از انتزاع و آبستره و متفاوت از آنچه تا به امروز در نقاشی ایرانی وجود داشت، مواجه می‌سازد.
ابوالفضل‌ابراهیمی متولد ۱۳۷۰ در اصفهان است. به علاوه لیسانس نقاشی از دانشگاه هنر تهران شرکت در چند نمایشگاه گروهی، کسب مقام و برگزیدگی در جشنواره‌هایی همچون هنر جوان، دامونفر، ژکال، تجسم هنر و ... را در رزمه هنری خود به همراه دارد.
باتوجه به بی استیتمنت بودن مجموعه به نمایش درآمده در این نمایشکاه بی‌تردید ذهن‌ها به این سمت خواهد رفت که هنرمند سعی بر این دارد تا مخاطب خود را به کند و کاو و کشف فرایندها و پیش‌آمدهای بصری حاصل از ایده تا اجرای این مجموعه ببرد.
در واقع هنرمند با کنارهم قرار دادن لکه‌های رنگی گواش به پردازش در تاریخ هنر و آنچه نقاشی ایرانی نام گرفته پرداخته و نگاهی نوین دارد. آثار حاضر در این مجموعه همچون کتب نگارگری تاریخی نقش آفرینی می‌کند و این حس به مخاطب القا می‌شود که با دیدن هر اثر با برگی از یک روایت جنگی، تاریخی یا عاشقانه مواجه شده‌است.
آنچه آثار ابراهیمی را از دیگر هنرمندان متمایز می‌سازد نوع نگاه و برخورد متفاوت او با رنگ و قلم است، رویکردی که حتی در آثار طراحی‌های او نیز مشهوداست. به عبارتی هنرمند یک فضای هم زمانی را به‌وجود می‌آورد، این به‌آن معناست که گذشته، حال و آینده باهم به نمایش در می‌آیند و مخاطب با فاصله گرفتن از آثار متوجه این نوع دیدگاه می‌شود.
نگاه از دور و اولیه اشاره به گذشته‌ی پر فراز و نشیب و دست توانمند نقاشان ایرانی در تاریخ دارد که به خودی خود صحبت ازتاریخچه‌ی ادبیات و غیره را به میان می‌آورد. در ادامه نوع برخورد با رنگ و ضرب قلم‌ها از یک دوگانگی پرده بر می‌دارد که این روزها جوامع مختلفی با آن درگیر هستند. این دوگانگی و گاهی چندگانگی تعاریف متفاوتی به خود می‌گیرد، گاهی هیجانات سرکوب شده تعبیر می‌شود و گاهی از فرار کردن هایی صحبت می‌کند که اشخاص مختلف برای رسیدن به یک آرامش درونی مجبور به انجام آن شده‌اند.
از سویی دیگر نمی‌توان منکر دیدگاه مدرن آثار شد، دیدگاهی که ناخواسته یا خودخواسته ذهن‌ها را به زمانی فراتر از حال حاضر می‌کشاند. آینده‌ایی که هیچ از آن نمی‌دانند و فقط پایانی باز در آن وجود دارد. تلفیق زمان گذشته، حال و آینده توسط هنرمند به نحوی صورت گرفته که مخاطب به درستی با آن همزاد پنداری می‌کند. در واقع خود را بخشی از اثر کرده و هر لکه رنگ روایت‌گر یا نمایشگر قسمت، شخص و یا یک رویداد تلخ و شیرین در زندگی اوست.
اگر از بُعدی دیگر به این مجموعه نگاه شود مخاطب متوجه تاثیرات تاریخی و فلسفی موجود در مکاتب مختلف می‌شود. گویی تاریخ در حال تکرار است و به نوعی هر اثر در این مجموعه اشاره به یک مکتب خاص در تاریخ دارد که به شیوه‌ایی متفاوت به تصویر کشیده شده.
این مجموعه از مکتب بغداد و جلایری تا مکتب هرات، ترکمن‌ها و شیراز اول و دوم را در خود جای داده‌است و تا آنجا پیش می‌رود که یک توصیف و تشبیه یکسان از نابودی در جنگ‌ها در گذشته توسط مغولان که به نابودی کتب و نقاشی‌های ایرانی منجر شد و دنیای کنونی که همچنان درگیر جنگ و نابودی تمدن های باستانی را در آن شاهد هستیم؛ به وجود آمده‌است.
از دیگر مواردی که در مجموعه پیشِ‌رو باید به آن اشاره‌کرد نحوه استفاده هنرمند از رنگ‌ها است. نوع بهره‌گیری از رنگ‌ها به هنرمند این اجازه و توان را می‌دهد تا فضای منحصر به فرد خود را خلق کند و تنوع رنگی در آثار نقاشی ایرانی گواه بر ذهن خلاق و قدرت تخیل پدید آورنده آن است که یکی دیگر از تفاوت‌‌های چشم گیر ابراهیمی با هنرمندان هم نسل خودش به حساب می‌آید.
ناگفته نماند نوع برخورد و گذاشتن رنگ‌ها در کنار هم یکی دیگر از مباحثی است که در نقاشی ایرانی به آن بیش از اندازه توجه می‌شود. این به این خاطر است که در این بخش دانش بصری و مهارت هنرمند نشان داده خواهد شد. از این رو آثار ابراهیمی در این مجموعه در مسیری پیش می‌رود که همه‌ی عناصر بصری موجود در آن با فکر و اندیشه به‌کارگرفته شده‌اند و این خود سبب شده تا آثار هنرمند در نگاه مخاطب از آثار دیگر هنرمندان متمایز باشد.
ابراهیمی با توجه به پیشینه نقاشی ایرانی سعی دارد تا از هفت طیف رنگی در آثار استفاده‌کند که همین امر باعث شکل‌گیری و نمایان شدن بُعد عرفانی در آثار او شده‌است.
با در نظر گرفتن رنگ‌های سفید، سیاه، اُکر، سرخ، زرد، آبی و سبز به عنوان رنگ های پایه هنرمند از ترکیب به رنگ‌های متنوع‌تری دست‌پیدا کرده‌است. نحوه برخورد ضرب قلم‌های رنگی در آثار ابراهیمی به‌گونه‌ایی است که از سنت تا سنت گرایی شروع و به فضای مدرن، آبستره و انتزاعی خواهد رسید. این سیر تکامل و جریان اجرایی در آثار سیاه سفید( طراحی ) و آثار رنگی ( نقاشی ) با یک نگرش بصری همراه است.
نمایشگاه ابوالفضل ابراهیمی با عنوان یک قصه طولانی در گالری هما به آدرس: تهران، کریمخان، سنایی، کوچه چهارم غربی، شماره ۸ از تاریخ ۸ تیرماه ۱۴۰۳ تا تاریخ ۲۲ تیرماه ۱۴۰۳ برگزار است.