به گزارش تجسمی آنلاین، ماریا بال‌شاو، نخستین زن مدیر موزه تیت در لندن، با اشاره به روندی قابل توجه در دنیای هنر معاصر، تأکید کرده است که بسیاری از زنان هنرمند در سال‌های پایانی عمر خود، به بالاترین سطح خلاقیت می‌رسند.
او در جریان نمایشگاه آثار امیلی کام کنگ‌وارِی در تیت مدرن – هنرمند بومی استرالیایی که فعالیت هنری‌اش را در دهه ۶۰ زندگی آغاز کرد و در دهه ۸۰ آثار شاخصی آفرید – گفت: «تجربه زیسته، بینش عمیق، رهایی از نقش‌های سنتی مثل مراقبت از خانواده، و احساس مسئولیت فرهنگی باعث می‌شود زنان هنرمند در سنین بالا، آثاری بسیار عمیق‌تر و تأثیرگذارتر خلق کنند.»
بال‌شاو افزود: «در این مرحله از زندگی، زنان به نوعی آزادی ذهنی و تمرکز درونی دست می‌یابند که پیش‌تر ممکن نبود.»
در گزارش منتشرشده از این نمایشگاه، به نمونه‌های متعددی از زنان هنرمندی اشاره شده که در دوران سالمندی شکوفا شدند؛ از جمله لوئیز بورژوا، یایویی کوساما، پائولا رگو، بریجیت رایلی، رز وایلی، کارمن هررا و لوباینا هی‌مید. اغلب این هنرمندان تا پیش از دهه‌های پایانی عمرشان مورد توجه نهادهای هنری قرار نگرفته بودند، اما در سال‌های آخر زندگی، توانستند آثار مهمی خلق کرده و تحسین جهانی را برانگیزند.
همچنین در این گزارش به تغییر تدریجی نگاه جامعه هنری به موضوعات روایی و سیاسی در آثار زنان اشاره شده است. برای مثال، پائولا رگو که سال‌ها به دلیل پرداختن به موضوعاتی چون سقط جنین، ناقص‌سازی جنسی زنان و نقد دیکتاتوری نادیده گرفته می‌شد، حالا به یکی از چهره‌های محوری در تاریخ هنر معاصر بدل شده است.
آیور براکا، مجموعه‌دار آثار رگو، درباره او گفته: «او تا آخر عمر درباره چیزهایی نقاشی کشید که برایش اهمیت داشت. امروز، همان آثار با دیدی تازه و جدی تحلیل می‌شوند.»
بال‌شاو همچنین از برنامه‌های تازه موزه تیت خبر داد و گفت برگزاری نمایشگاه‌هایی از هنرمندانی چون یایویی کوساما (96 ساله) و تریسی امین با عنوان «زندگی دوم» (Second Life)، بخشی از سیاست این موزه برای بازنگری در روایت‌های رایج هنر معاصر و تمرکز بر تجربه‌های زنان در دوران سالمندی است.
او در پایان تأکید کرد: «برخلاف تصورات معمول، پیری در هنر پایان خلاقیت نیست؛ بلکه آغاز بلوغ نهایی است. بسیاری از زنان هنرمند تنها در این مرحله از زندگی، فرصت بیان کامل خود را پیدا می‌کنند.»