به گزارش تجسمی آنلاین، آثار آن‌ها تنها بافتنی یا نقاشی بر روی پارچه نیست؛ بلکه روایتگر سفرهای شخصی، تجربه‌های فرهنگی و مسائل اجتماعی هستند و به مخاطب امکان می‌دهند تا از طریق رنگ، بافت و فرم، به دنیای درونی هنرمند راه یابد.

 

هر یک از این هنرمندان، با نگاه متفاوت خود، داستان‌هایی از مهاجرت، هویت، تاریخ، طبیعت و تجربه‌های زنانه و فرهنگی را روایت می‌کنند. از رنگ‌های غم‌انگیز جنوب آمریکا تا پرتره‌های زنانه سیاه‌پوست، از بازآفرینی خاطرات خانوادگی تا به تصویر کشیدن دگرگونی‌های شهری، این آثار نشان می‌دهند که چگونه فیبر می‌تواند مرز میان هنر و زندگی را کم‌رنگ کند و پیوندی میان گذشته و حال، فرد و جامعه برقرار سازد.

 

1- دیدریک براکنز: آثار بافتنی او رنگ‌های غم‌انگیزی دارند و با گیاهان و جانوران بومی جنوب و غرب آمریکا ترکیب می‌شوند تا بازتاب‌دهنده سفر شخصی او از جنوب به کالیفرنیا باشند.

 

 

２. ملیسا جوزف: این هنرمند از طریق بازآفرینی عکس‌های خانوادگی با نمد، به واقعیت‌های زندگی مهاجران می‌پردازد؛ افرادی که با زندگی در کشور دیگر همچنان با فرهنگ سرزمین خود پیوند عاطفی دارند. جوزف می‌گوید: «پدرم مثل بسیاری از مهاجران نسل اول، تنها هدفش بقا بود و این فرصت را نداشت که تجربه‌های زندگی‌اش را به هنر تبدیل کند. این مسئولیت بر دوش من افتاده و نسبت به این روایت‌ها تعهد دارم.»

 

 

３. نگی اوموکو: هنرمند نیجریه‌ای که نقاشی و پارچه را ترکیب می‌کند و شخصیت‌هایی را در محیط‌های سرسبز به تصویر می‌کشد، به‌گونه‌ای که مرز بین پرتره و منظره‌نگاری کمرنگ می‌شود. او درباره بازگشت به نیجریه می‌گوید: «احساس می‌کردم بار تاریخ هنر اروپایی روی دوشم سنگینی می‌کند و روح کارم گم شده بود.»

 

 

 

４. هانا میلتیش: او با الهام از عکس‌هایی که از تغییرات محیط‌های عمومی می‌گیرد، پارچه می‌بافد و مرز بین بازنمایی و بازتولید را پیچیده می‌کند. میلتیش می‌گوید: «کرواسی سابقه بزرگی در صنعت نساجی داشته و زنان نقش مهمی در این حوزه داشته‌اند؛ من به دگرگونی‌های این فرآیندها علاقه‌مندم.»

 

 

５. آنیا پینتسیل: آثار او از ترکیب موی طبیعی و مصنوعی شکل گرفته و با الهام از ماسک‌ها و حکاکی‌های چوبی آفریقایی، پرتره‌های خاصی از زنان سیاه‌پوست خلق می‌کند. او می‌گوید: «تجربه زندگی من به‌عنوان زن سیاه‌پوست همیشه به شکل نگاه‌های کنجکاو یا تمسخرآمیز بوده، اما حالا می‌بینم همان ویژگی‌ها در جامعه سفیدپوست به استاندارد زیبایی تبدیل شده‌اند.»

 

 

این پنج هنرمند نمونه‌ای از مسیر نوآورانه فیبرآرت در سال ۲۰۲۵ هستند و نشان می‌دهند که الیاف، نه تنها ابزاری برای بافت و رنگ است، بلکه روایتگر داستان‌های عمیق انسانی و فرهنگی نیز می‌تواند باشد.